اف سی سی: وقتی فیلم در کشورهای دیگر بر روی پرده رفت، در مقایسه با زمانی که فیلم در ایران به نمایش درآمده بود، چه احساسی داشتید؟ آیا در واکنش مخاطبان فیلم تفاوتی را احساس کردید؟

پ. ب: اولین نمایش فیلم ما در برلین اتفاق افتاد. متوجه شدم که مادر و پدرهای زیادی برای تماشای فیلم در سالن حضور داشتند و این موضوع برایم خیلی جالب بود. موضوع فیلم، جوانی، در بیان پیغام خود به راحتی با مخاطبان مختلف ارتباط برقرار می‌کند.

واکنش ایرانیان و غیرایرانیان تا حد زیادی شبیه بود. در گفتگویی که پس از نمایش فیلم صورت گرفت متوجه شدم خانواده‌های زیادی از اسپانیا، آلمان و چین به داشتن مشکلات مشابهی با فرزندان نوجوانشان در خانه اشاره داشتند. حتی وقتی فیلم درساژ در یک مجموعه آموزشی در فرانسه به نمایش درآمد با نظرات مشابهی روبرو شدم. خیلی جالب است وقتی می‌فهمی همه مردم دنیا در کشورهای مختلف با مشکلات مشابهی دست و پنجه نرم می‌کنند؛ نشان از این دارد که مشکلاتی که میان والدین و فرزندانشان وجود دارد منشا جغرافیایی خاصی ندارد. تمرکز من نیز بر روی این مسئله بود که دنیای مدرن چگونه شکاف میان ما انسان‌ها را بیشتر می‌کند. همانطور که می‌بینید، در تمام فرهنگ‌ها هم مشترک است.

اف سی سی: موضوعی میان داوران غیر ایرانی در مورد برخی از ویژگی‌های فیلم‌های ایرانی مورد مناقشه است؛ مسائلی که برای ما ایرانی‌ها به عادت تبدیل شده‌اند و در نتیجه ما کمتر در فیلم‌سازی‌مان متوجه آنها می‌شویم. داوران به ما می‌گویند نمی‌توانند نوع رابطه میان پسران و دختران را باور کنند چون آنها در مقابل دوربین نمی‌توانند یکدیگر را لمس کنند یا در آغوش بگیرند. این موضوع در مورد درساژ صدق نمی‌کند. فیلم به شکلی واقعی و صمیمانه به زندگی نوجوانانی می‌پردازد که به کند و کاو و شناخت یکدیگر مشغولند، آنقدر که به نظر می‌رسد فیلم بدون محدودیت ساخته شده است.

روند شکل‌گیری داستان و روایت به چه شکل بود؟ آیا سیاست خاصی در حین نوشتن فیلمنامه مد نظرتان بود یا به صورت اتفاقی این چنین پیش رفت؟

پ.ب: باید به این سوال فکر کنم، اما روند ساخت فیلم کاملا طبیعی پیش رفت. ما اصراری برای برهم زدن قوانین نداشتیم یا حتی تلاش مضاعفی برای نشان دادن روابط صمیمانه و دوستانه‌ی شخصیت‌های فیلم نکردیم. تنها چیزی که در تمام مدتی که روی فیلمنامه کار می‌کردیم در ذهنمان بود، این بود که زندگی شخصیت‌های فیلم را به شکلی واقعی به مخاطبان فیلم نشان دهیم.

من با بچه‌های تیم زیاد معاشرت کردم، آنها حتی روی سلیقه من در موسیقی تاثیر گذاشتند. عطیه، یکی از همکارانم، پیشنهاد داد به بچه‌هایی که برای تست بازیگری مراجعه کرده بودند دوربین فیلمبرداری بدهیم. قرار شد از زندگی خودشان فیلم بسازند و نشان دهند در زندگی‌ روزمره‌شان چه اتفاقی می‌افتد. بیش از ۲۰۰ ساعت فیلم دریافت کردیم؛ با محتوایی کاملا غیرمنتظره وصحنه‌هایی جذاب که به تنهایی پتانسیل ساخت یک فیلم را دارا بودند. این فیلم‌ها کمک بسیاری به من کردند.

اف سی سی: در کنار کیفیت بالای تولید، فیلم از تعادل بسیار جالبی میان بازیگران برخوردار است. شما علی مصفا بازیگر با تجربه سینما را در کنار نوجوانانی داشتید که هرگز بازیگری را تجربه نکرده بوده‌اند. دلیل اصلی شما برای این چیدمان چه بود؟

پ.ب: قبل از هر چیز باید بگویم که برای ما افتخار و شانس بزرگی بود که علی مصفا را در تیم بازیگری داشتیم. از اولین روزی که نوشتن فیلمنامه را شروع کردم شبنم و علی را جزو گروه بازیگران تصور می‌کردم. شبنم در نقش یک زن ایرانی عامی ظاهر شده و علی نیز در نقش بازنده‌ای‌ ظاهر شد که دلش می‌خواسته به هر طریقی خانواده‌اش را راضی نگه دارد اما موفق نشده است. شخصا به استایل بازیگری علی علاقه زیادی دارم. یسنا قبلا تجربه بازیگری داشت اما نگار برای اولین بار جلوی دوربین می‌رفت. بقیه هم تجربه چندانی نداشتند.

من زمان زیادی را صرف این کردم که بفهمم بازیگران چگونه در قاب جای بگیرند تا بتوانند بازی واقعی و طبیعی را ارائه بدهند. سعی کردم روابط میان بازیگران را به شکلی کنار هم قرار بدهم که باورپذیری داستان را افزایش دهم. به عنوان مثال، میان یسنا و نگار از ابتدا یک کشمکش و جدال وجود داشت.

اف سی سی: شما به تازگی به کانادا مهاجرت کرده‌اید. مشتاقیم بدانیم آیا در صدد ساخت فیلم دوم‌تان هستید؟ اگر چنین است، آیا قرار است به روند سابق ادامه دهید یا می‌خواهید مسیر کاملا متفاوتی را در پیش بگیرید؟ زندگی بیرون از ایران، به طور اخص در کانادا، تفاوتی در شیوه کار شما ایجاد خواهد کرد؟ آینده کاری خودتان را به عنوان فیلم‌ساز چگونه پیش‌بینی می‌کنید؟

پ.ب: سوال بسیار خوبی پرسیدید! فکر کردن به آینده همیشه مهم است. صادقانه بگویم، در حال حاضر کمی عقب‌نشینی کرده‌ام. حتما از شرایط ایران مطلع هستید؛ ساخت فیلم دوم برای فیلم‌سازان کار آسانی نیست. استرس زیادی به همراه دارد و علاوه بر آن دیگران بر نحوه داستان‌سرایی و شیوه فیلم‌سازی همدیگر تاثیر می‌گذارند. سلیقه مخاطبان فیلم و سلبریتی ها بیشتر متمایل به فیلم‌های گیشه و پرفروش است و همه این‌ها در مجموع و در مرور زمان بر روی شیوه کاری فیلم‌ساز تاثیر می‌گذارد. در نتیجه تصمیم گرفتم کمی بیشتر زمان صرف کنم و در حال حاضر به فیلم دوم فکر نکنم.

وقتی فیلمنامه را می‌نوشتم مطمئن بودم که نمی‌خواهم برای گیشه فیلم بسازم؛ نمی‌خواهم برای فروش کار بسازم و ترجیح می‌دهم بر اساس ایده‌های شخصی و سلیقه حرفه‌ای خودم فیلم بسازم. جشنواره فجر ملی فیلم را رد کرد و وقتی فیلم برای نمایش به برلین راه یافت شایعاتی پشت فیلم و حضور ما در برلین بوجود آمده بود. خبرنگاران هم با سوالات غیر واقعی شرایط را برای فیلم وخیم کردند. به همین دلیل تصمیم گرفتم که زمانی مفید را به فیلم جدید اختصاص داده و برای ساخت فیلم دوم عجله نکنم.

با این که فیلمنامه دیگری که با علیرضا کوهستانی نوشتم، سالهاست آماده است و دوست داشتم فیلم را بسازم، اما فکر می‌کنم تجربه درساژ روی آن تاثیر معکوس بگذارد. پس صبر کردم و به جای آن به کانادا مهاجرت کردم. تصمیم دارم چند دوره فیلم‌سازی در دانشگاه بگذرانم.