یکسال پس از آن رزا به ژاپن مهاجرت می‌کند تا به خانواده جدیدش، فلورا و نامزد ژاپنی‌اش، بپیوندد. به فاصله سه هفته پس از ورود به کشور جدید، رزا و فلورا از خانه بیرون انداخته می‌شوند و در حالی سرگردان می‌شوند که هیچکدام درکی از زبان مردم پیرامونشان ندارند. اما فلورا زن توانمندی است که برای تامین خوراک و هزینه‌های مدرسه رزا از هیچ تلاشی فروگذاری نمی‌کند. آنها تا پیش از آنکه خانواده‌هایی خیر برای تامین هزینه‌های اجاره یک آپارتمان به کمک‌شان بیایند، شب‌‌ها در پارک می‌خوابند و روزها در دستشویی‌های عمومی استحمام می‌کنند. احساس تعلق در کشور بیگانه کار بسیار دشواری تلقی می‌شود و فهم این موضوع برای یک کودک که چهره و زبانی متفاوت با ظاهر و زبان غالب مردم یک کشور دارد بسیار پیچیده است. بحران هویت رزا تا جایی پیش می‌رود که وی به دلیل متفاوت بودن و آزار و تمسخر اطرافیانش تصمیم به خودکشی می‌گیرد. اما هر بار، لبخند مادرخوانده‌اش، فداکاری‌هایش برای وی و ایستادگی و مثبت‌اندیشی او است که رزا را به پیش می‌راند.

رزا با انگیزه حمایت مادرش بلافاصله پس از دبیرستان به بازار کار می‌پیوندد. وی در ابتدا به عنوان گزارشگر پایگاه رادیوییِ J-Wave و سپس در بخش اداری تلویزیون و رادیو مشغول به کار می‌شود. این مسیر بعدتر به سمت تئاتر، مدلینگ، تبلیغات تلویزیونی، برنامه‌های هفتگی، نویسندگی کتاب (از منطقه جنگی تا بازیگری، ۲۰۰۹) و در نهایت بازی در فیلم‌های بلند منجر شد. رزا در توصیف فعالیت خود در مصاحبه با Metropolis Japan گفته است که همیشه باور داشته بازیگری رسالت او در زندگی بوده است چرا که ”از ابتدای زندگی‌اش آموخته که چطور احساساتش را پنهان نگه دارد و از پشت نقاب‌‌های متفاوت با اطرافیان خود ارتباط برقرار کند.“

وی با وجود این که برای سالیان متوالی در ژاپن زندگی کرده است، همچنان به ریشه‌های ایرانی خود پایبند بوده و احساس دلتنگی نسبت به ایران و خاطرات دوران کودکی‌اش در پسِ تسلط او بر ادبیات ژاپنی کاملاً هویدا است؛ احساسی که متاثر از عشق و احترامی است که او به میراث ایرانی خود احساس می‌کند. وی در مصاحبه‌ای با Japan Times گفته است: “افراد بسیاری را در زندگی‌ام ملاقات کرده‌ام که به من گفتند تصویر خوبی از ایران در ذهنشان نبوده و فعالیت من به آنها کمک کرده است که این تصویر را تغییر دهند. ایرانیان اقوامی هستند که حتی اگر در مضیقه باشند دیگران را در اولویت قرار می‌دهند، این را از نحوه مهمان دوستی آنها در برخورد با مسافران و مهمان‌ها می‌شود فهمید. به اعتقاد من ایرانیان مهمان نوازترین فرهنگ دنیا را دارند.”